ptaki zimujące w Polsce ★★★ JAJA: z nich młode ptaki ★★★ SĘPY: ptaki padlinożerne ★ DUDKI: ptaki z czubami ★★★ IBISY: ptaki czczone przez star. Egipcjan ★★ KRUKI: duże czarne ptaki ★ TUKANY: tropikalne ptaki z wielkimi dziobami ★★★ BIELIKI: ptaki z rodziny jastrzębiowatych ★★★ BOCIANY: klekoczące okres lęgowy występuje przez cały rok przeloty zimowiska Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Szczudłak zwyczajny , szczudłak (Himantopus himantopus) – gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego z rodziny szczudłonogów (Recurvirostridae), zamieszkujący wszystkie kontynenty oprócz Antarktydy . Nie jest zagrożony wyginięciem. Systematyka i występowanie Nacinamy aż do końca naszego czuba i obcinamy ok 1 cm wcześniej (aby mieć zapas na zawinięcie). Wszelkie podszewki, gąbki i wyściółki obcinamy, zostawiając przy górnej krawędzi tylko wierzchnią warstwę, a przy dolnej krawędzi tylko wkładkę. Nożyczkami robimy konkretny „katałt” naszego czuba…. Plastikowe kolce ochronne na ptaki Arcas, czarne, 12 szt. 49,99 zł. Latawiec odstraszacz ptaków jastrząb 116 x 80 cm, czarny. 150,99 zł. Spirale odstraszacz na ptaki 33 x 9 cm 9 szt. 91,99 zł. Siatka ochronna przeciw ptakom Trivio 8 x 20 m. 47,99 zł. Plastikowe kolce ochronne na ptaki Arcas, brązowe, 48 szt. Pójdźka jest aktywna zarówno w dzień, jak i w nocy, choć najbardziej o zmierzchu i o świcie. Za dnia poluje na owady, chodząc po ziemi, a nocą na myszy czy ptaki, często z zasadzki. Jest ptakiem walecznym, zaatakować może nawet szczura bądź łasicę. Pójdźka jako ptak osiadły narażona jest na trudy zimy; poluje wówczas na poszukuje butów ze szpicem,ale bez obcasa, tzn z takim płaskim obcasem na kilka centymetrow,żadnych małych,szpilkowatych obcasików..niestety nigdzie takich nie widzialam,nawet na allegro,moze letnie lęgowiska występuje przez cały rok zimowiska Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Kukułka czubata (Clamator glandarius) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny kukułkowatych (Cuculidae), zamieszkujący południową Europę, Bliski Wschód i Afrykę. Nie wyróżnia się podgatunków . Nie jest zagrożony. Występowanie [edytuj | edytuj kod Na całym świecie występuje 109 różnych gatunków kosów, podzielonych na 30 rodzajów. Tylko trzy gatunki kosów mają niebieskie głowy – w tym grakle zwyczajne, czarne oropendole i błyszczące krowy. Jednak wiele innych ptaków koloru czarnego ma na głowach charakterystyczne niebieskie pióra. W tym artykule omówiono 18 czarnych ptaków z niebieskimi głowami, Przeczytaj więcej w sezonie lęgowym występuje przez cały rok spotykana na przelotach zimowiska Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Czajka zwyczajna , czajka , czajka pospolita (Vanellus vanellus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae). Jeden z bardziej rozpowszechnionych ptaków błotnych. Nie wyróżnia się podgatunków 7K views, 351 likes, 68 loves, 21 comments, 54 shares, Facebook Watch Videos from Lasy Państwowe: 6:00 Dzieeeń dobry! ⏰⏰⏰ Dziś ptasia pobudka z czajkami! Te charakterystyczne ptaki z długimi tSCuYpZ. Żałobnica palmowa - Probosciger aterrimus Żałobnica palmowa jest gatunkiem należącym do rodziny kakadu (Cacatuidae). Jest jedynym gatunkiem w rodzaju Probosciger. Synonimami polskimi żałobnicy palmowej są: kakadu palmowa, kakadu wielka, arara. Żałobnica palmowa występuje w kilku podgatunkach. Żałobnica palmowa zamieszkuje niziny Nowej Gwinei, do wysokości 1300 m Występuje także na pobliskich wyspach. W Australii zamieszkuje tylko półwysep Jork. Papuga ta dobrze czuje się w tropikalnych lasach deszczowych i galeriowych oraz na obrzeżach lasów. W Australii można ją spotkać także w drzewostanach eukaliptusowych. Żałobnica palmowa jest dużą kakadu z potężnym, ostrym, ciemnoszarym dziobem. Dorosła kakadu palmowa jest ubarwiona jednolicie czarno z sierpowatym czubem na głowie, który często stroszy. Kolorowe plamy na ciele występują jedynie na nieopierzonych policzkach, które są pomarańczowe (w przypadku samic dziób i policzki są mniejsze). U rozzłoszczonego ptaka policzki przybierają szkarłatne zabarwienie. Ogon i skrzydła są zaokrąglone. Długość ciała wynosi 50-63 cm, a rozpiętość skrzydeł 70-100 cm. Samiec jest cięższy i waży około 545-1092 g, a samica 503-950 g. Ptaki na wolności chętnie przebywają na bezlistnych drzewach, które wystają ponad kopułę lasu deszczowego lub eukaliptusowego. Żyją w parach lub w grupach składających się z pięciu lub sześciu ptaków. Śpią osobno. Samce są terytorialne i przepędzają rywali ze swojego terytorium. Samiec, zajmując jakieś terytorium, bierze w palce kawałek gałęzi i uderza nim w suchy, pusty pień. Żałobnice palmowe wydają różne dźwięki (gwizdy, niski skrzek lub zawodzące wołanie), które niosą się daleko. Wysokość tonu tych dźwięków jest różna, czasami bardzo wysoka. W wychowaniu piskląt pomagają starsze samice z grupy. Sezon rozrodczy rozpoczyna się w sierpniu. Podczas toków samiec i samica z nastroszonymi czubami kłaniają się, tupiąc nogami. Ptaki budują gniazdo w dużych dziuplach drzew, w których tworzą platformę z gałęzi. Samica składa tam tylko jedno białe jajo, które wysiaduje sama przez 33-35 dni. W tym czasie karmi ją samiec. Pisklę po wykluciu jest nagie, pozbawione puchu. W gnieździe pozostaje około 100-110 dni, jest wtedy karmione przez obydwoje rodziców. Po opuszczeniu gniazda jest nadal dokarmiane przez około 6 tygodni. Dojrzałość płciową młode ptaki osiągają w wieku 7-8 lat. Żałobnice palmowe należą do jednych z najdroższych ptaków na rynku i trudnych w hodowli. Wielkość woliery dla pary kakadu powinna wynosić 10 m długości, 3 m wysokości i 2 m szerokości. Mniejsze woliery źle wpływają na kondycję psychofizyczną ptaków i chęć przystępowania do lęgów, a także wzmagają ich agresję. Ptaki najlepiej czują się w wolierach ogrodowych z możliwością ogrzewania przy niższych temperaturach lub długich wolierach pokojowych. Woliera musi być zbudowana bardzo solidnie, najlepiej na stalowej konstrukcji, owinięta grubą stalową siatką, zaś ściany osłaniające powinny być z grubego betonu i kamienia. Wszystkie elementy wyposażenia muszą być wykonane ze stali lub zabezpieczone. Należy zabezpieczyć również wszelkie śruby, krany czy włączniki, ponieważ żałobnice szybko zaczną je rozkręcać. Karmniki powinny być mocno przytwierdzone, najlepiej również metalowe. Wszystkie elementy drewniane oraz wykonane z miękkich materiałów np. otynkowane lub ceglane ściany będą przez papugi niszczone i rozdłubywane ze względu na potrzebę ścierania mocnego dzioba. Z tego względu nie warto również sadzić drzewek ani krzewów. W wolierze nie może jednak zabraknąć grubych konarów i lin, po których papuga będzie się mogła wspinać lub z których będzie się zwieszać. Jeśli woliery są ułożone szeregowo i mają wspólne boczne ściany, powinny być one wykonane z podwójnej siatki, tak by ptaki się widziały, ale nie mogły się nawzajem okaleczyć. Kakadu w środowisku naturalnym żywią się orzechami, nasionami, owocami i pędami roślin. W niewoli należy podawać im mieszankę ziarna dla dużych papug z dodatkiem orzechów, a także owoce, warzywa, oraz zielonkę (szczególnie lubią kiełkujące zboże). Warto również podawać im młode gałęzie nietrujących drzew owocowych lub np. wierzby czy brzozy. Przykłady głosów żałobnicy palmowej Przykład pierwszy Przykład drugi Przykład trzeci Przykład czwarty <> Sprawdź swoją wiedzę w quizie o rolnictwie! Tyfus kur jest chorobą, która najczęściej pojawia się w pierwszych dniach nieśności stada na fermie. Do zachorowań tyfusem dochodzi poprzez kał, kurz, środki transportu, sprzęt, wodę, paszę, a także pracowników fermy, a bakterie wynikają do organizmu zwierząt bezpośrednio poprzez układ pokarmowy lub oddechowy. Między innymi dlatego, czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby jest brak higieny i dezynfekcji kurnika, a także towarzyszący zwierzętom stres i utrzymywanie ich w systemie klatkowym. >>> Najlepsze pasze dla drobiu – jakie wybrać? Charakterystycznymi objawami choroby jest zmniejszenie ilości pobieranej paszy. Zwierzęta stają się osowiałe, a ich pióra nastroszone. Dzwonki i grzebień zmieniają swój kolor i stają się sine. Nieśności kur staje się mniejsza. Jajka znoszone przez chore nioski nie posiadają skorupki lub jest ona zakrawiona. W przypadku tyfusa śmiertelność w stadzie oscyluje na poziomie 10-15%. W przypadku stwierdzenia choroby, leczenie postępuje poprzez stosowanie chemioterapeutyków - wówczas liczba upadków maleje, ale terapia nie jest w pełni skuteczna. Profilaktyką w przypadku tej choroby jest stosowanie się do zasad higieny i przeprowadzanie dezynfekcji. Salmonelloza dostaje się do organizmu ptaka poprzez przewód pokarmowy - wodę, paszę lub odchody. Może znajdować się zarówno w mięsie, jak i w jajach spożywczych. Charakterystycznymi objawami tego schorzenia są ostre biegunki i mniejsza ilość zniesionych jaj. W przypadku kiedy patogeny przedostaną się z układu pokarmowego do rozrodczego, może dojść do poważnych schorzeń innych narządów - zapalenia jajnika, jajowodów oraz otrzewnej. Jeżeli biegunki nie będą leczone, mogą stać się przewlekłe, a to z kolei może powodować obniżenie pobrania paszy, odwodnienie organizmu, a nawet śmierć. Zapobieganie salmonellozie jest trudne z tego względu, że kury mogą być bezobjawowymi nosicielami. Preparatem zapobiegającym chorobie są szczepionki podawane za pośrednictwem wody, ale nie sprawdza się w stu procentach w przypadku kur nieśnych. Do grona chorób bakteryjnych zaliczana jest również wysoce zaraźliwa pastereloza, która bardzo często ma postać ostrą posocznicową, która cechuje się dużą zachorowalnością i śmiertelnością w stadzie. W przypadku pasterelozy większość objawów jest podobna jak w przypadku występowania innych chorób. Chore ptaki są osowiałe i mają nastroszone pióra. Ponadto pojawia się gorączka, charakterystyczny wypływ z nosa, sinawy kolor dzwonków, duszność i biegunka. Zdarza się jednak, że zwierzęta nie wykazują żadnych objawów choroby i padają nagle. Źródłem zakażenia są przede wszystkim chore ptaki, a konkretnie wydzielina z ich nosa i jamy ustnej oraz kał, które zawierają dużą ilość bakterii. Ptaki zarażają się zazwyczaj poprzez układ oddechowy lub uszkodzenia skórne. Rzadziej występują zakażenia przez układ pokarmowy. Zapobieganie pasterelozie podobnie jak w przypadku większości chorób bakteryjnych polega na zachowaniu zasad zoohigieny i dezynfekcji. Ważne jest, aby zabezpieczyć dostęp do zwierząt przed dzikimi ptakami, ponieważ mogą być one źródłem choroby. Szczepionki są stosowane tylko na określonych obszarach, na których wystąpiła pastereloza. Zazwyczaj podawane są chemioterapeutyki, ale często pojawiają się nawroty choroby (niewyleczeni nosiciele choroby). Kolibakterioza to kolejna choroba, która związana jest z występowaniem złych warunków środowiskowych i często towarzyszy innym chorobom takim jak zapalenie tchawicy, krtani oraz oskrzeli. W przypadku tej choroby kur, źródłem zakażenia zazwyczaj jest zawilgotniała ściółka, pasza i woda, aczkolwiek zwierzęta mogą również zarażać się między sobą drogą kropelkową. Objawy choroby sprowadzają się przede wszystkim do układu oddechowego. Pojawiają się duszności, kichanie oraz katar. U kur niosek pojawia się obrzęk około oczodołowy, zapalenie błony śluzowej nosa i spojówek. Podczas leczenia wykorzystywane są różnego rodzaju chemioterapeutyki. Jeśli jednak warunki środowiska, nie ulegną poprawie (szczególnie wentylacja i ściółka) to choroba będzie powracać. Zapobieganie kolibakteriozie polega na utrzymaniu higieny pomieszczeń fermy, klatek lub podłogi ze ściółką. Niedojady paszy powinny być codziennie usuwane, a poidła myte. Chorobą, która towarzyszy intensywnej produkcji drobiarskiej jest mykoplazmoza. Czynnikiem wywołującym infekcję są specyficzne patogeny nie posiadające ścian komórkowych, które mogą wnikać również do znoszonych jaj. Drobnoustroje powodujące chorobę przenoszone są pośrednio i bezpośrednio np. drogą oddechową - przez katar i kaszel. Niekorzystne warunki panujące na fermie - wilgoć, brak higieny i dezynfekcji pomieszczeń, sprzyjają rozwojowi choroby. Choroba pojawia się zazwyczaj, kiedy rozpoczynana jest produkcja nieśna. Patogeny atakują układ oddechowy, w wyniku czego dochodzi do zapalenia zatok oraz układu rozrodczego i zatok. Pojawia się wysięk z nosa i oczu oraz obrzęk okolicy oczodołów. U ptaków widoczna jest nerwowość i charakterystyczne potrząsanie głową. Próba leczenia zwierząt zazwyczaj nie przynosi skutecznych rezultatów. Mykoplazmoza to choroba, której łatwiej jest zapobiegać niż leczyć, dlatego stosuje się szczepionki i chemioterapeutyki. Mikotoksykozy to choroby ptaków wywołane mikotoksynami, metabolitami wtórnymi grzybów, które dostają się do organizmu ptaków poprzez spożytą, skażoną paszę. To, jaki układ zostanie zaatakowany przez chorobę, zależy od rodzaju spożytej toksyny, ilości, wieku ptaka i jego odporności. Zazwyczaj atakowany jest układ nerwowy, krążenia, pokarmowy i krwiotwórczy. Aflatoksyny i ochratoksyny są zazwyczaj czynnikami wywołującymi mikotoksykozy. Gruźlica to bardzo popularna choroba, która atakuje wszystkie gatunki ptaków. Jest to choroba, która znajduje się na liście zoonoz i podlegających obowiązkowi zgłaszania. Ma bardzo długi okres inkubacji. Bakteria dostaje się do organizmu zwierząt poprzez układ pokarmowy, a źródłem choroby są zainfekowane ptaki, które wydalają prątki gruźlicy z kałem, a te trafiają do paszy, wody oraz ściółki. Najlepszym sposobem nie dopuszczenia do rozwinięcia się choroby jest zabezpieczenie fermy przed dzikimi zwierzętami, dezynfekcja pomieszczeń oraz utrzymywanie w jednym pomieszczeniu zwierząt będących w podobnym wieku. Choroba objawia się przede wszystkim pogorszeniem kondycji zwierząt i ich aktywności. Dzwonki i grzebień stają się blade, pojawia się szarozielona biegunka i kulawizna. Gruźlica wyniszcza organizm chorego zwierzęcia, które po pojawieniu się wymienionych objawów zazwyczaj pada. Gruźlica ptaków jest chorobą, której się nie leczy, a na rynku dostępne są profilaktyczne szczepionki podawane wraz z wodą do picia. Choroby pasożytnicze Kokcydioza jest chorobą pasożytniczą, która powoduje ogromne straty ekonomiczne w chowie drobiu. Zwierzęta zarażają się nią poprzez zjedzenie oocyst, które są aktywne w odpowiedniej temperaturze i przy odpowiednim poziomie wilgotności. Choroba zazwyczaj pojawia się na fermach o słabej wentylacji i zbyt dużej obsadzie. Pierwotniaki z rodzaju Eimeria są czynnikiem wywołującym chorobę. Kokcydioza powoduje słabsze przyrosty i wykorzystanie paszy oraz niewyrównane masy ciała niosek i obniżenie wydajności nieśnej. W przypadku zachorowań można zauważyć, że kury mają nastroszone pióra i zbijają się w grupy. Dodatkowo pojawia się biegunka, która czasami może być krwawa. Po kilku dniach od zainfekowania choroba, ptak zdrowieje samodzielnie lub pada. Wiele ferm drobiu stosuje programy profilaktyczne przeciwko kokcydiozie. Młodym nioskom podaje się kokcydiostatyki, które są zadawane w formie szczepionki. Swoje zastosowanie znajdują również naturalne preparaty ziołowe. Choroby wirusowe Wirusową chorobą kur jest rzekomy pomór drobiu, który powoduje dużą zachorowalność i śmiertelność na fermach oscylującą przeważnie w okolicach 100%. Rzekomy pomór drobiu jest chorobą zwalczaną z urzędu. Do organizmu wirus przedostaje się przez układ oddechowy i pokarmowy, a źródłem zakażenia są chore i padłe ptaki. Wydzielina z nosa i jamy ustnej oraz kału posiada największe stężenie zarazków, które są dalej roznoszone przez ptaki i trafiają do wody, paszy, sprzęt oraz odzież roboczą. Choroba atakuje przede wszystkim układ nerwowy - widoczne jest porażenie nóg i skrzydeł, drżenie mięśni oraz układ pokarmowego - zielonkawa biegunka. Apatia, osłabienie, senność, zapalenie spojówek i obrzęk głowy są objawami towarzyszącymi. Bioasekuracja jest kluczem w zapobieganiu rzekomego pomoru drobiu, podobnie jak stosowane na szeroką skalę szczepionki, które podawane są razem z wodą lub poprzez zanurzenie dzioba. Zakaźne zapalenie krtani i tchawicy to choroba kur, która atakuje układ oddechowy, przebiega z dużą zachorowalnością i zmienną śmiertelnością. Źródłem zakażenia w przypadku tej choroby są zainfekowane już zwierzęta. Charakterystycznymi objawami zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy jest spadek produkcji jaj, która może spaść nawet o 60% ,zapalenie tchawicy oraz krwotoczne zapalenie błony śluzowej krtani. Atakowany jest także układ oddechowy - pojawia się wysięk z krtani, obrzęk oczodołów, ropne zapalenie spojówek, prychanie. Nie istnieje specyficzne leczenie dla zakaźnego zapalenia krtani. Środkiem zapobiegawczym może być natomiast dezynfekcja pomieszczeń i sprzętu, obniżenie stężenia amoniaku w powietrzu oraz dobra wentylacja. W miejscach zagrożonych wystąpieniem zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy powinno się stosować profilaktyczne szczepienia drobiu. Syndrom spadku nieśności to choroba kur powodująca olbrzymie straty ekonomiczne na fermach produkujących jaja spożywcze, a źródłem występowania choroby jest drób wodny. Jeżeli chorobą zostaną zainfekowane kury nioski, ich nieśność zaczyna spadać, a jaja są zniekształcone i mają cienką skorupę o zmienionej pigmentacji. Czasami zdarza się też, że kury znoszą jaja całkowicie bez skorup. Dotychczas nie opracowano skutecznej metody leczenie tej choroby. Profilaktyka polega na zachowaniu zasad bioasekuracji i szczepieniu, które daje zwierzętom roczną odporność przed choroba. Hodowcy muszą także pamiętać, aby wybiegi dla zwierząt były odpowiednio zabezpieczone przed dostaniem się do nich dzikich ptaków. Influenza ptaków, czyli po prostu grypa groźna choroba wirusowa, atakująca wszystkie gatunki ptaków. Jeżeli choroba ma wysoce zjadliwą postać, podlega obowiązkowi zgłaszania i zwalczania z urzędu. Wirusy wnikają do organizmu poprzez układ pokarmowy oddechowy, a źródłem zakażenia są ptaki dotknięte już choroba. W skrajnych przypadkach zdarza się, że zwierzętom nie towarzyszą żadne objawy choroby. Zazwyczaj jednak widoczne są symptomy po stronie układu nerwowego - drżenie mięśni, nerwowe ruchy szyi oraz obrzęki głowy i szyi, zapalenie spojówek. Izolacja zwierząt zdrowych od chorych i stosowanie się do podstawowych zasad bioasekuracji jest najlepszą metodą zapobiegania chorobie. (rzw) TK Kolejny rozdział ze świata zwierząt tym razem przeznaczony jest dla rodziny pewnych ptaków. Rozdział ten poświecę na opisanie pewnej grupy ptaków zwanej czajkami. Grupa ok. 24 gatunków ptaków wydzielanych w podrodzinę w obrębie rodziny siewkowatych. Osiągają około 30 cm długości i mają długie, zaokrąglone skrzydła. Niektóre gatunki ozdobione są czubami, inne mają ostre kolce w zgięciu skrzydeł, których używają w walce z innymi czajkami lub w czasie innego niebezpieczeństwa. Jest wiele podgatunków ptaków z tej rodziny. Czajka ma czarny wierzch ciała z zielonym połyskiem, czarne gardło i pierś, białe policzki i brzuch oraz biały ogon z czarnym pasem na końcu. Jej głowa ozdobiona jest okazałym czubem. Gatunek ten gniazduje na polach i łąkach od W. Brytyjskich przez Europę i strefę umiarkowaną Azji aż do wschodniej części Chin. Ptaki z populacji północnych zimują na południu, przede wszystkim w Afryce Pn. Brązowawe, czarno nakrapiane jaja były do niedawna przedmiotem handlu. W Polsce czajka objęta jest ochroną gatunkową. Występująca w Afryce część koroniasta cechuje się czarną czapeczką z białą obwódką. Czajka indyjska i czajka Brunatna, spotykane w Azji Południowej, mają płatki skórne na bokach głowy.

ptaki z czubami na głowie